دلنوشت

با مرگ یکی از دوستان مجازی و سیلِ تسلیت گفتن‌ها،به دریای تفکر فرو رفتم؛

پس از رفتن من، چند نفر عمیقاً غمگین می‌گردند؟ چند جفت چَشم گریان می شود؟ آیا کسی مانند آن دخترک البرزی وجود دارد که یک شبانه روز بدون وقفه، در سوگ فقدانِ امیر، گریان و نالان باشد؟  نمیدانم...

دلنوشت...

خیالِ کتاب‌های نخوانده

در کتابخانه‌ای متروکه

☹

دلنوشت...

وقتی بر میگردم و به اون سال‌ها و خاطراتش نگاه می‌کنممیفهمم چقدر زود گذشتچقدر امید داشتیمچقدر خوشحال بودیم همهچقدر خون زندگی توی رگ‌هامون جریان داشتچقدر دلمون تغییر میخواست و میدونستیم که میتونیمولی نش دلنوشت...ادامه مطلب

یلدا

این بلندترین سیاهیِ هر سال ...

دلنوشت...

همه خوش‌دل آنکه مُطرب بزند به تار چنگی

من از آن خوشم که چنگی، بزنم به تارِ مویی

دلنوشت...

سخت بیمناکم

مملکت که سرود آبادی و آزادی می‌خواند، به ویرانه‌ای بدل شده، جولانگاه اوباش و فواحش و اجانب و پلنگان و شیران. ‏

همه امید جوانان وطن مبدل به یأس شده، آنچه یأس حقیر را مضاعف می‌کند مشاهده خلق‌الله است که به‌نام حفظ بیضه اسلام به کشتار همزبان و هموطن برخاسته !

دلنوشت...

در خواب گزیده لبِ شیرینِ گل اندام، از خواب نباشد مگر انگشتِ گزیده

بس در طلبت کوشش بی‌فایده کردیم، چون طفلِ روان در پیِ گنجشکِ پریده 

دلنوشت...

بر خلق‌الله نیز واجب‌تر است
که در نخستین شب قبر
نخستین سوالشان از ملائک این باشد؛
چه بود آن آه عمیق
که حتی در مهمانی‌های شلوغ
دست از گریبان ما نمی‌کشید؟

...

خاطراتی که فراموش نمی شوند

حتی در پرهیاهوترین وقت‌های آدمی

در پرآشوب‌ترین هیجانات زندگی

به قول حسین صفا: چه بود آن آه عمییییییق؟

دلنوشت...

حسّ عجیب و تلخِ آزادی پس از آخرین امتحان زندگی...

دلنوشت...

ما
فاتحانِ شهرهای رفته بربادیم.
با صدایی ناتوانتر زانکه بیرون آید از سینه،
راویانِ قصه‌های رفته از یادیم.
کس به چیزی، یا پشیزی، برنگیرد سکه‌هامان را...

م_امید

دلنوشت...